Ben jij een migraine-minimalist? Over zelfstigma, verbergen en de weg naar hulp

Migraine is geen hoofdpijntje, maar een neurologische aandoening die je leven op z’n kop kan zetten. Toch doen veel migrainelijders alsof het allemaal wel meevalt. Voor anderen. En soms ook voor zichzelf.

Misschien herken je het:
Je vertelt jezelf dat je migraine niet “erg genoeg” is om over te klagen.
Je houdt je klachten voor je, omdat je niet wil dat mensen denken dat je aanstelt.
Je doet alsof je prima functioneert, terwijl je van binnen instort.

Dan zou het zomaar kunnen dat jij een migraine minimalist bent.

Wat is een migraine minimalist?

Een migraine minimalist is iemand die de impact van migraine op haar leven onderschat, negeert of wegwuift. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat je misschien denkt dat het nodig is. Om te kunnen doorwerken. Om niet te zeuren. Om erbij te blijven horen.

Je zegt dingen als:
“Het valt wel mee, ik red me wel.”
“Anderen hebben het erger.”
“Als ik er geen aandacht aan geef, is het er niet.”

Maar die minimalistische houding – hoe begrijpelijk ook – kan je juist tegenwerken. Want wat je niet erkent, kun je ook geen hulp voor vragen.

Migraine ontkennen voor jezelf

Veel migraine minimalisten verbergen hun klachten zelfs voor zichzelf. Dat lijkt een vorm van controle, maar is vaak een manier om te overleven. Je wil doorgaan, je wil niet instorten. Alleen: wat je probeert weg te stoppen, sluimert tóch door. En dat kan gevolgen hebben:

• Je stelt hulp zoeken uit, met risico op chronificering.
• Je blijft langer in een patroon van overbelasting en uitputting.
• Je erkent je eigen grenzen niet – en brandt langzaam op.

Migraine ontkennen voor anderen

Anderen vertellen dat het wel meevalt – dat je “gewoon een beetje moe” bent of “niet zo lekker” – is een andere vorm van minimalisme. Vaak ingegeven door schaamte of angst voor onbegrip. Maar als je altijd je migraine maskeert:

• snappen mensen niet waarom je soms afwezig, warrig of teruggetrokken bent;
• denken collega’s of vrienden dat je “lastig” bent in plaats van ziek;
• help je onbedoeld mee aan het in stand houden van het stigma.

Als niemand hoort hoe heftig migraine is, denkt iedereen dat het wel meevalt.

Relativeren is iets anders dan verbergen

Relativeren en verbergen lijken op elkaar, maar zijn in de praktijk totaal verschillend — vooral in wat ze met je doen.

Relativeren betekent dat je de ernst van je migraine erkent, maar er bewust voor kiest om het niet altijd centraal te zetten. Het is een manier om de regie te houden over je leven. Je zegt dan bijvoorbeeld:
“Ja, het is zwaar. Maar vandaag gaat het even iets beter en daar wil ik van genieten.”

Je miskent de pijn niet, maar je plaatst het in een breder perspectief. Relativeren kan juist kracht geven: het laat zien dat jij méér bent dan je aandoening.

Verbergen daarentegen is doen alsof er niets aan de hand is. Je zegt bijvoorbeeld:
“Nee hoor, niks aan de hand.”
of
“Gewoon een beetje moe.”

Je probeert je klachten voor de buitenwereld (en soms ook voor jezelf) te verstoppen. Maar die strategie kost energie. Je loopt op je tenen, speelt een rol — en ondertussen lijd je in stilte. Verbergen creëert afstand tot jezelf én tot anderen.

Relativeren geeft ruimte. Verbergen knelt.

Het verschil zit dus in waar je vertrekpunt ligt:

• Bij relativeren geef je ruimte aan je migraine én aan je leven ernaast.
• Bij verbergen ontneem je jezelf de ruimte, uit angst voor oordeel of afwijzing.

Dus stel jezelf eens de vraag:
Probeer ik sterker te zijn dan mijn migraine, of onzichtbaar?

Wanneer relativeer je? En wanneer moet je juist wél open zijn?

Relativeren is waardevol als het je helpt om te leven met migraine, zónder dat je jezelf tekortdoet. Het is een manier om niet in je klachten te blijven hangen, maar ook niet te doen alsof ze er niet zijn. Het kan je helpen om op adem te komen, even te focussen op wat wél lukt, of om je dag door te komen zonder te verdrinken in frustratie.

Maar relativeren werkt alleen als het niet ten koste gaat van erkenning en zorg.

Er zijn momenten waarop openheid belangrijker is dan relativering. Bijvoorbeeld:

• Als je omgeving niet begrijpt waarom je uitvalt of teruggetrokken bent.
• Als je dreigt over je grenzen te gaan omdat niemand je migraine kent of erkent.
• Als je je eenzaam voelt omdat je alles alleen probeert te dragen.
• Als je hulp nodig hebt — medisch, emotioneel of praktisch.

In die situaties is openheid geen zwakte, maar noodzaak.

Wat deel je dan precies?

Open zijn betekent niet dat je elk detail hoeft te vertellen. Je mag zelf kiezen wat, hoe en wanneer je iets deelt. Dat kan bijvoorbeeld:

• een simpele zin zijn als: “Ik heb migraine, dus ik ben er vandaag wat minder bij.”
• of iets persoonlijks: “Soms ben ik bang dat mensen me lastig vinden, terwijl ik eigenlijk ziek ben.”

Je hoeft geen medisch dossier open te leggen. Het gaat erom dat je de realiteit niet maskeert. Hoe minder je verbergt, hoe minder ruimte er is voor misverstanden.

En misschien nog wel het belangrijkste:
Je mag vandaag méér delen dan gisteren — en morgen weer minder.
Openheid is geen verplichting, maar een keuze. En elke keer dat je kiest om iets te delen, maak je het voor jezelf en voor anderen iets makkelijker.

Wanneer is migraine “erg genoeg” om hulp te zoeken?

Altijd.
Als migraine invloed heeft op je leven – op je werk, relaties, energie, stemming – dan is dat reden genoeg. Wacht niet op een “grens” die je eerst moet passeren. Die bestaat niet.

Of je nu episodische migraine hebt of chronische migraine:
Je hoeft niet te wachten tot je instort.
Je hoeft niet te bewijzen hoe erg het is.
Je mag hulp zoeken, gewoon omdat het zwaar is.

Open zijn over migraine: waarom het verschil maakt

Door open te zijn over je migraine, geef je mensen in je omgeving de kans om het te begrijpen. Je stelt grenzen, en voorkomt misverstanden. Maar er is nóg iets belangrijks: je draagt bij aan de normalisering van migraine als serieuze aandoening. Dat doe je dus niet alleen voor jezelf, maar ook voor andere migrainelijders (ij/ei).

Elke keer dat jij wél zegt “ik heb migraine” – in plaats van “ik ben niet zo lekker” – help je het stigma af te breken.

Conclusie: je hoeft geen minimalist te zijn

Het is ingewikkeld. Open zijn vraagt moed. Hulp vragen voelt kwetsbaar. Maar minimaliseren is niet de oplossing – het vergroot alleen je eenzaamheid.

Dus stel jezelf één vraag:
Wat zou er gebeuren als ik wél laat zien hoe het echt is?

Je hoeft niet alles te delen. Maar probeer het eens. Één keer. Één zin.
“Vandaag heb ik migraine. En dat is niet zomaar hoofdpijn.”

Ben jij een migraine minimalist? Herken je jezelf hierin? Deel je verhaal op Instagram of LinkedIn met #migraineismeer en tag @StudioMigraine. Hoe meer we delen, hoe minder we hoeven te verbergen.